Αυτός ο αστικός μύθος περί φαυλότητας της αστικής διοίκησης, σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο, επιτρέπει αφενός την μετάθεση του δημόσιου διάλογου από το πολιτικό επίπεδο στο ηθικό, πολιτισμικό και οικονομικό, και αφετέρου την άσκηση βιοπολιτικής στρατηγικής για την κάμψη της όποιας αντίστασης στα μέτρα που επιχειρεί να περάσει η κυβέρνηση.
Ξαφνικά, πρωθυπουργοί μιλάνε σαν νεόκοποι μεσσιανικοί σωτήρες, υπουργοί σαν λογιστές μπακάληδες, πολιτικοί σαν ιεροκήρυκες και εισαγγελικοί κατήγοροι και τέλος, δανειστές σαν γιατροί και θεραπευτές. Τούτο το απείρου κάλλους σκηνικό, που ιστορικά συναντάται σε χώρες μπανανίας, αναπαράγεται νυχθημερόν από τα Μέσα Μαζικής Επαποβλάκωσης, με αποτέλεσμα ώστε ακόμη και οι νηφάλιες φωνές να πνίγονται σε μία χάβρα οχλοβοής.
Η τάχα συνενοχή των ελλήνων πολιτών στο μεγάλο φαγοπότι που συντελέστηκε και οδήγησε στο δημοσιονομικό έλλειμμα και στην αναπόφευκτη ιατροθεραπεία των δανειστών, η φαυλότητα του ήθους των νεοελλήνων και οι «κοπρίτες» υπάλληλοι του δημοσίου, η φαυλοκρατούμενη και υπερτροφική δημόσια διοίκηση και όλα τούτα τα φαιδρά, αποτελούν ακριβώς μια εξαιρετικά λεπτή στρατηγική της εξουσίας, μια βιο-στρατηγική, κάτι ανάλογο με την γκεμπελική ναζιστική προπαγάνδα.
Καθώς ο διάλογος επικεντρώνεται στο «ποιος φταίει» και στη μπακαλίστική λογική του «που θα βρούμε τα λεφτά», ξεκινά αφενός ένας φαύλος κύκλος ενοχοποίησης και αυτό-ενοχοποίησης και αφετέρου ο εγκλωβισμός στον φόβο της ψυχρότητας των αριθμών.
Τόσο η ενοχοποίηση όσο και ο φόβος, εγκλωβίζουν την οργή και αποκλείουν την νηφάλια σκέψη. Αποτέλεσμα: ατομική και συλλογική κατάθλιψη, απάθεια απέναντι στα αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής και αυτονόμηση της κυβέρνησης από κάθε κοινωνικό και πολιτικό έλεγχο.
Επιπλέον, η κυβερνητική εξουσία μπορεί να στοχοποιεί κατά βούληση κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, ανάλογα με τα μέτρα που επιχειρεί κάθε φορά να περάσει, ενώ οι «δημόσιοι κατήγοροι» των Μέσων Επαποβλάκωσης γίνονται οι καλύτεροι εκτελεστές αυτού του προγράμματος κοινωνικού ελέγχου, εξαναγκάζοντας τα υποψήφια θύματα να απολογούνται για την άρνησή τους να δολοφονηθούν.
Είναι τυχαίο άραγε που ο πρωθυπουργός βραβεύθηκε με το βραβείο "Quadriga" από την Γερμανική οργάνωση "Werkstatt Deutschland" (Ελευθεροτυπία 1 Σεπτεμβρίου 2010 ) ενώ ένα άλλο βραβείο ενδέχεται να λάβει και ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας; όχι! Είναι τυχαίο επίσης ότι ο επικεφαλής των υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης, Ζαν Κλόντ Γιούνκερ ομολόγησε ότι όλοι ήξεραν πως η Ελλάδα οδηγείται στη χρεοκοπία; Όχι!
Γενικά είναι λάθος να μειώνει κανείς την νοημοσύνη των αντιπάλων του και ιδιαίτερα της εξουσίας. Ο ηθικισμός της εξουσίας («όλοι φταίξαμε», «κάναμε λάθος», κτλ.), εξυπηρετεί τις γκεμπελικές μεθόδους χειραγώγησης των συνειδήσεων, εξαναγκάζοντας τους υπηκόους να προβάλλουν γονεϊκά πρότυπα στους κυβερνώντες και να λειτουργήσουν με το θυμικό αντί της σκέψης. Στο φινάλε, οι κυβερνητικές εξουσίες της μεταπολίτευσης γίνονται οι καλοί γονείς ή τα καλά παιδιά που λαθεύουν και χρειάζονται συμπαράσταση και συγχώρεση!
Εντούτοις η πολιτική ελίτ της χώρας δεν λειτουργεί προσωποκεντρικά αλλά ταξικά και σχεδιάζει σε ένα μακροχρόνιο ορίζοντα για την εξυπηρέτηση των ταξικών της συμφερόντων. -Ήταν άραγε προφήτης η πρόεδρος της βουλής όταν στο λόγο της, με την ευκαιρία της εκλογής προέδρου, προανήγγειλε το μνημόνιο και πολλά άλλα; (http://resaltomag.blogspot.com/2010/11/blog-post_4444.html )
Το πολιτικό σύστημα σαφώς και γνώριζε ότι η Ελλάδα οδηγείται στη χρεοκοπία και όχι μόνο δεν την παρεμπόδισε αλλά επιδόθηκε και στις κατάλληλες ενέργειες για να την επισπεύσει.
Τούτο εξυπηρέτησε την επιβολή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του μνημονίου, σε συνδυασμό με την διακυβέρνηση από ένα κατ’ επίφαση σοσιαλιστικό κόμμα, ώστε αφενός να ενταχθεί η χώρα στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και αφετέρου να προκληθεί σύγχυση αναφορικά με τις κυβερνητικές προθέσεις ως προς την επιβολή των «διαρθρωτικών» αλλαγών.
Όταν μια σοσιαλιστική κυβέρνηση και ένα κόμμα που συμβολικά τουλάχιστον, αντιπροσώπευσε τα χαμηλά στρώματα κατά το παρελθόν, αναλαμβάνει να κάνει την βρώμικη δουλειά, σίγουρα θα έχει επιτυχία. Το ίδιο έγινε στις περισσότερες χώρες που εντάχθηκαν στο διεθνοποιημένο σύστημα. Παντού η παραδοσιακή δεξιά προετοίμασε το έδαφος-αφήνοντας καμένη γη-, ώστε να εμφανιστούν οι σοσιαλιστές σωτήρες και να βαφτίσουν την νεοφιλελεύθεροι καταστροφή σαν «δημιουργική αλλαγή».
Η «σοσιαλιστική» διακυβέρνηση έχει να επιτελέσει δύο ρόλους: να εντάξει την ελληνική οικονομία στο διεθνές σύστημα της παγκόσμιας αγοράς και να προκαλέσει μια δραματική αναδιανομή πλούτου από τις χαμηλές προς τις ανώτερες τάξεις, έτσι ώστε αυτές να ενταχθούν με κεφαλαιακή επάρκεια στο διεθνές σύστημα.
Αυτοί οι στόχοι απαιτούν: α) την θεσμική απουσία ελέγχου για τις επιχειρήσεις, β) τις περικοπές των δημοσίων δαπανών για τις κοινωνικές πολιτικές, γ) απορρύθμιση των κανόνων ελέγχου του κεφαλαίου, δ) ιδιωτικοποίηση των οργανισμών κοινωνικής ωφέλειας και του δημόσιου πλούτου, και ε) την επιβολή του κοινωνικού δαρβινισμού, την ιδέα της επιβίωσης του ισχυρότερου, με την μείωση της δημόσιας προστασίας του πολίτη -ασφάλεια, υγεία, παιδεία.
Όλα τούτα απαιτούν ένα νέο κράτος και μια νέα κυβέρνηση: Ένα κράτος υποθηκευμένο στο διεθνές κεφάλαιο με περιορισμένη εθνική κυριαρχία και πλούτο, και μια διακυβέρνηση που συναποφασίζει με ιδιώτες τις πολιτικές αποφάσεις. Ακόμα περισσότερο, ένα κράτος βιοπολιτικής καταστολής που μπορεί να χειραγωγεί τις εξαθλιωμένες μάζες, τόσο συνειδησιακά όσο και βιολογικά. Και φυσικά, κοινοβούλιο και κυβέρνηση των οποίων η νομιμοποίησή δεν πηγάζει από το λαό αλλά από την παγκοσμιοποιημένη αγορά. Η νέα διακυβέρνηση και η παγκόσμια διακυβέρνηση που ευαγγελίζονται οι νεοφιλελεύθεροι σοσιαλιστές για να επιφέρουν τις λεγόμενες «διαρθρωτικές» αλλαγές για την οικονομία της χώρας αποτελούν φυσικά ευφημισμό της πρωτοφανούς επίθεσης που δέχεται η χώρα ώστε να ξεπουληθεί και να καταστεί ένα πρότυπο μπανανίας και νέο-αποικιοκρατίας. Παράλληλα, οι δήθεν περικοπές για την «εξυγίανση» των ταμείων και του δημόσιου τομέα, όσο και τα νομοσχέδια περικοπών για την «ανταγωνιστικότητα» του ιδιωτικού τομέα, αποτελούν σχήματα ευφημισμού για την μεταφορά πλούτου στους ιδιώτες, με την ταυτόχρονη εξαθλίωση των χαμηλότερων στρωμάτων. Τα φούμαρα περί ανάπτυξης αποτελούν φληναφήματα, αφού τα μέτρα που παίρνονται οδηγούν στην απόλυτη ύφεση και δεν έχουν σχέση με όποια ανασυγκρότηση της παραγωγικής μηχανής της χώρας.
Το όραμα των σοσιαλιστών του 21ου αιώνα είναι η πραγμάτωση της Θατσερικής ιδέας: δεν υπάρχει κοινωνία, αλλά άτομα! Η κοινωνία πρέπει να εξαφανισθεί και τη θέση της να πάρει μια συνύπαρξη ατόμων, από τα οποία, η πλειοψηφία θα καταλήξει στην ανασφάλεια, την αμάθεια, την πορνεία, την ακραία φτώχεια και το περιθώριο. Αντίθετα η ευνοημένη μειοψηφία θα σωρεύει ασφάλεια, πλούτο, δύναμη και εξουσία.
Η δημοσιονομική κρίση ήταν το προσχεδιασμένο άλλοθι του ελληνικού καπιταλισμού γα να επαναπροσδιορίσει τη θέση του στο παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα και να επιβάλλει την βιοπολιτική χειραγώγηση για την επιστροφή της κοινωνίας στον φεουδαρχικό μεσαίωνα.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Οι όροι του μνημονίου αναφορικά με την έλλειψη περιορισμών από έννοιες εθνικής κυριαρχίας σε σχέση με την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων της χώρας σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής των δανείων, αποδεικνύει ότι οι προθέσεις της εξουσιαστικής ελίτ στοχεύουν στην αναδιάρθρωση των σχέσεων κράτους-έθνους-κοινωνίας και παγκοσμιοποίησης. Το κράτος οφείλει να από-εθνικοποιηθεί και να αντικατασταθεί από μία ομοσπονδία περιφερειών, την οποία θα ελέγχουν τα ισχυρά παγκοσμιοποιημένα κεφαλαιοκρατικά καρτέλ, τα οποία θα ασκούν και την διακυβέρνηση, ενώ οι συνταγματικοί περιορισμοί και οι δημοκρατικές ελευθερίες θα καταρρεύσουν μαζί με την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η κοινωνία δεν θα έχει λόγο. Θα αποδιαρθρωθεί σε ένα αριθμητικό σύνολο, ανήμπορο να δημιουργήσει συλλογικότητες αντίστασης. Το οργουελικής έμπνευσης σενάριο των νεοφιλελεύθερων σοσιαλ(η)στών έχει ήδη πραγματωθεί σε άλλη κλίμακα και ανθρωπογεωγραφία. Εντούτοις, η ελληνική κρίση παρέχει, στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική και ντόπια ελίτ, την ευκαιρία για μια εκτεταμένη εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου σχεδίου.moriasegkomion.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου