Γκόλεμ

Πολλοί διερωτώνται πώς είναι δυνατόν σήμερα, στην εποχή των διαστημικών ταξιδιών, ο άνθρωπος στην πλειοψηφία του να είναι καθηλωμένος σε καταστάσεις του μακρινού παρελθόντος.
Διερωτώνται πώς είναι δυνατόν ο άνεργος να ψηφίζει το ίδιο κόμμα με τον μεγαλοεπιχειρηματία και ο μικροσυντιαξούχος το ίδιο κόμμα με το χρηματιστή και τον τραπεζίτη.

Πώς είναι δυνατόν αυτός που βιώνει την αδικία στο πετσί του και αγανακτεί να επανεκλέγει ξανά και ξανά αυτόν που θα την διαιωνίσει και το ξέρει αυτό.

Ίσως την απάντηση να μπορούσαμε να τη βρούμε, τουλάχιστον μια όψη της, διερωτώμενοι γιατί ένας εξαρτημένος από ουσίες ή συνήθειες άνθρωπος, ενώ γνωρίζει και βιώνει τις συνέπειες της εξάρτησής του, ενώ ξέρει την πηγή και την αιτία της κακοδαιμονίας του, αδυνατεί τις περισσότερες φορές να απεξαρτηθεί;

Γιατί ακόμη και ένας ιδιαίτερα ταλαιπωρημένος από την εξάρτησή του άνθρωπος που έχει καταφύγει σε θεραπευτήρια και έχει υποστεί επώδυνες θεραπείες απεξάρτησης, εξερχόμενος προσωρινά απεξαρτημένος, αρκετές φορές επανακάμπτει στις ίδιες καταστάσεις, ενώ δηλώνει ότι δεν το θέλει και τον έχουν προειδοποιήσει και το ξέρει ότι μπορεί και να είναι μοιραία η επανάκαμψη αυτή;

Μια από τις πιο αξιόλογες ταινίες του βωβού κινηματογράφου είχε τίτλο: το Γκόλεμ.

Μίλαγε για τα φαντάσματα που δημιουργούμε όταν πολλοί άνθρωποι σκεφτόμαστε ίδια ή παρόμοια,
Η σκέψη είναι ενέργεια. Όταν αθροιστούν πολλές όμοιες σκέψεις παράγεται ενέργεια ικανή να ζωογονήσει μια άυλη ενεργειακή οντότητα, η οποία μπορεί να μας κουμαντάρει.
Άνθρωποι με ειδικές αντιληπτικές ευαισθησίες, εκ γενετής, ή λόγω και βλάβης των αντιληπτικών οργάνων τους, ισχυρίζονται ότι βλέπουν τα φαντάσματα αυτά.
Μιλάνε για εθνικά γκόλεμ με διαφορετικές μορφές για κάθε έθνος, ανάλογα με τις εθνικές ιδεοληψίες τους.

Στη δραστηριότητα των φαντασμάτων αυτών, ίσως, οφείλεται και η αλλαγή της προσωπικότητας που βιώνουμε αρκετοί όταν βρεθούμε σε μαζικές πορείες ή συγκεντρώσεις με κοινό προσανατολισμό των μελών τους.

Το ίδιο συμβαίνει και όταν ο ίδιος άνθρωπος σκέφτεται επί μακρόν το ίδιο, διακατέχεται επί μακρόν από την ίδια επιθυμία. Ζωογονεί το προσωπικό του γκόλεμ που τον κουμαντάρει.
Το ατομικό γκόλεμ αποζητώντας περαιτέρω ενέργεια για την αυτοσυντήρησή του ωθεί τον «ξενιστή» του στην περαιτέρω παραγωγή της ενέργειας που το τρέφει καθηλώνοντάς τον στις ίδιες συνήθειες και εξαρτήσεις που την παράγουν.

Το ίδιο συμβαίνει και με το συλλογικό γκόλεμ. Για να συντηρηθεί σε ζωή και να δυναμώσει απαιτεί συνεχή παραγωγή ενέργειας.

Πόσοι άνθρωποι κατά καιρούς δεν διερωτώνται για ξαφνικές σκέψεις από το πουθενά, για σκέψεις που τους καταλαμβάνουν μερικές φορές, σκέψεις που νοιώθουν ότι δεν είναι δικές τους.
Και πόσοι άνθρωποι κατά καιρούς δεν βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να διαπράττουν ακόμη και εγκλήματα, όταν σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής τους εξασθενούν οι μηχανισμοί άμυνάς τους και γίνονται έρμαια του συλλογικού μας γκόλεμ,
αναλαμβάνοντας αυτοί μόνοι τους το βάρος μιας ευθύνης που εκτρέψαμε όλοι μας, το βάρος μιας πράξης για την οποία ηθικοί αυτουργοί είμαστε όλοι μας.

Μήπως αυτή είναι και η βάση της ρήσης «αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνα»;

Το αρχικό ερώτημα, λοιπόν, είναι πώς προστατευόμαστε και τελικά πώς απαλλασσόμαστε από τα ατομικά και συλλογικά ενεργειακά φαντάσματα που έχουμε εκτρέψει για τόσο καιρό;
agisgios2.blogspot.com