Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα

Πριν από μία δεκαετία εξέφρασε τη γνώμη ο γιος μου ότι «αν δεν φέρουμε ξένους πολιτικούς στην Ελλάδα, δεν πρόκειται να πάμε μπροστά στον αιώνα τον άπαντα». Το 2004 παραδέχθηκα στον εαυτό μου ότι «όπως καταφέραμε να φτιάξουμε επιτυχημένη εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, φέρνοντας Γερμανό προπονητή, έτσι πρέπει να φέρουμε και Γερμανούς, Ολλανδούς ή Σκανδιναβούς πολιτικούς για να έχουμε κάποια κοινωνική επιτυχία στη χώρα μας». Αυτό γίνεται τώρα. Ερχονται οι εταίροι μας να μας βοηθήσουν, εκεί που οι δικοί μας τοπικοί πολιτικοί απέτυχαν: στη διαχείριση των κοινών. Αυτοί δεν είναι τίποτα άσχετοι που θέλουν να μας βλάψουν, όπως το παρουσιάζουν πολλά από τα ΜΜΕ, είναι άνθρωποι της κεντρικής κυβέρνησης της Ενωσης, στην οποία ανήκουμε και εμείς και η Βουλή, η οποία είναι ψηφισμένη και από εμάς.

Δυστυχώς, και ίσως ύστερα από τα 400 χρόνια διαβίωσής μας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, είμαστε ένας λαός που μπορεί να ζήσει και να δημιουργήσει μόνο σε δικτατορικά ή τουλάχιστον πολύ αυταρχικά καθεστώτα. Αν αφεθούμε ελεύθεροι να λειτουργήσουμε σε οποιαδήποτε μορφή δημοκρατίας, ή επιστρέφουμε στη δικτατορία ή μετατρέπουμε τη δημοκρατία στη δικτατορία του καθενός που έχει μέσον ή θράσος, η οποία οδηγεί σε ένα χαώδες μπάχαλο όπου κυριαρχούν οι παρανομούντες και οι απατεώνες. Αυτό ακριβώς επικρατεί στη χώρα μας από τη μέρα του τέλους της δικτατορίας του ενός (μεταπολίτευση). Οπως σε μια οικογένεια με κακή ανατροφή κατασκευάζονται παιδιά κακομαθημένα και υστερικά, τα οποία είναι μαθημένα να παίρνουν ό,τι ζητήσουν γιατί αλλιώτικα πέφτουν κάτω και ουρλιάζουν υστερικά, αναγκάζοντας τους κακούς γονείς να υποχωρήσουν, έτσι και οι κακοί πολιτικοί κατασκευάζουν τη δικτατορία του καθενός, όπου εκβιάζονται από τις διάφορες παρασιτικές ομάδες, συντεχνίες και υποτιθέμενους ψηφοφόρους και γίνονται έρμαια της πολιτικής τους ανικανότητας. Ετσι, κατασκευάζουν κακομαθημένους, εγωιστικούς πολίτες που αδιαφορούν για το γενικό καλό και την ισονομία και χρησιμοποιούν κάθε μέσον για να εκβιάσουν προνόμια. Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα.

Μόνο εμείς έχουμε στο λεξιλόγιό μας την έννοια φιλότιμο, οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί χρησιμοποιούν τη λέξη καθήκον. Σε κάθε δημοκρατική χώρα οι νόμοι παραχωρούν προνόμια και υποχρεώσεις. Οταν τηρούνται οι νόμοι, η χώρα έχει δημοκρατία, αν δεν τηρούνται επικρατεί μπάχαλο ή η δικτατορία του καθενός που έχει κάποια δύναμη ή θράσος. Εκεί όπου τηρούνται οι νόμοι οι άνθρωποι που απολαμβάνουν μόνο τα προνόμια και αποφεύγουν να κάνουν το καθήκον τους, περιφρονούνται από τους υπόλοιπους και απομονώνονται. Σε χώρες σαν την Ελλάδα, που δεν υπάρχει ανεξάρτητη δικαιοσύνη και ούτε καν λειτουργική δικαιοσύνη και δεν τηρούνται οι νόμοι και οι δικαστικές αποφάσεις, η νομιμότητα επαφίεται στο «φιλότιμο» όσων το διαθέτουν. Τους φόρους και τις εισφορές τις πληρώνουν μόνον όσοι έχουν φιλότιμο ή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Ετσι η λέξη φιλότιμος έχει αλλάξει σημασία σήμερα και σημαίνει κορόιδο. Οι καπάτσοι και οι πονηροί και αυτοί που παρανομούν, είναι οι αξιοθαύμαστοι αυτής της κοινωνίας. Αυτούς θαυμάζουν και έχουν σαν πρότυπο οι υπόλοιποι. Δυστυχώς, και οι κυβερνήσεις ασχολούνται με την κατασκευή νόμων, οι οποίοι εξυπηρετούν κακοπληρωτές, καταπατητές και παρανομούντες πάσης φύσεως. Οι υπόλοιποι, είναι φυσικό επακόλουθο να παροτρύνονται να παύσουν να είναι φιλότιμοι ή κορόιδα και να κάνουν το ίδιο για να επιζήσουν: Να μην εξοφλούν τα δάνειά τους, να καταπατούν, να κτίζουν αυθαίρετα, να κλείνουν ημιυπαίθριους χώρους κ.τ.λ. κ.τ.λ.

Τα 15 χρόνια που έζησα στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (B.R.D.), με θεωρούσαν οι συμπολίτες μου αλλοδαπό και έτσι αισθανόμουν. Αυτό, όμως, δεν με πείραζε καθόλου διότι είχα τα Ελληνόπουλα (Ελληνες της διασποράς). Ούτε για μια στιγμή, όμως, δεν αισθάνθηκα πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Στην Ελλάδα αισθάνομαι πολίτης δεύτερης κατηγορίας από το 1971, που επέστρεψα, μέχρι και σήμερα και μου λείπουν και τα Ελληνόπουλα. Ετσι αισθάνομαι όταν δυσκολεύομαι να περπατήσω στα πανάθλια πεζοδρόμια ή όταν κινδυνεύω να με χτυπήσει κάποια μηχανή στον πεζόδρομο ή όταν θέλω να ανεβώ ή να κατεβώ από πεζοδρόμιο και δεν βρίσκω πέρασμα ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ή όταν περιμένω στις διαβάσεις «πεζών» να περάσουν οι ατέλειωτες φάλαγγες τροχοφόρων ή όταν κάποιος με μέσον μού παίρνει τη σειρά ή όταν το λεωφορείο μου προχωράει στον «λεωφορειόδρομο» σαν τη χελώνα, διότι είναι γεμάτος από άλλα οχήματα, ή όταν δεν μπορώ να πάω εκεί που θέλω, διότι κάποια ομάδα έχει κλείσει τον δρόμο για να εκβιάσει λύση στο πρόβλημά της, ή όταν περιμένω να εξυπηρετηθώ από κάποιον αγενή Ελληνα δημόσιο υπάλληλο (πέρνα ξανά την άλλη Δευτέρα, παιδάκι μου) μετά ταλαιπωρία εβδομάδων ή μηνών ή, ή...

Για μένα είναι χαρά και πανήγυρις όταν έρχεται κάποιο κλιμάκιο της Ε.Ε. στην Ελλάδα για έλεγχο και με κάνει να ελπίζω ότι ίσως στο μέλλον θα αισθανθώ πάλι και στην πατρίδα μου ισότιμος πολίτης.

Δημοσθενης Δασκοπουλος
Καθημερινή