Ομιλία της Μαρίας Χρ. Νικολακοπούλου στη γιορτή του βερίκοκου στο Άνω Διμηνιό
Με λένε Μαρία. Γεννήθηκα και μεγαλώνω στο Πάσιο, ένα χωριό σαν τόσα άλλα στην Κορινθία. Είμαι 15 χρονών. Μικρή, θα πουν πολλοί, για να μας βγάζει λόγο. Συμφωνώ, μα δεν ήρθα για να σας βγάλω λόγο, απλά θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου και τις ανησυχίες μου, απλά θέλω μόνο να με ακούσετε, απλά ελπίζω έστω και έτσι να έχω την ψευδαίσθηση ότι θα επηρεάσω, έστω λίγο, τη λήψη αποφάσεων του κοινωνικού συνόλου, αφού το μικρό της ηλικίας μου δεν μου επιτρέπει με άλλον τρόπο τη συμμετοχή στα κοινά.
Έχω ακούσει πολλές φορές τους Αθηναίους να παραπονιούνται για τον αέρα που αναπνέουν, να ανησυχούν για τα παιδιά τους, να μας ζηλεύουν για την ποιότητα της ζωής μας. Στην αρχή τους συμπονούσα κι αισθανόμουν τυχερή που μεγάλωνα σε χωριό. Στην αρχή βέβαια, γιατί μετά είδα. Τι είδα; Θα σας πω.
Είδα τα ζεστά πρωινά του καλοκαιριού ένα σύννεφο να σκεπάζει τον ορίζοντα του νομού μας. Όταν ρώτησα τι είναι αυτό μου είπαν μην ανησυχείς ραντίζουν τα σταφύλια με δηλητήρια. Δεν ανησύχησα.
Είδα να μην πίνουμε το νερό της βρύσης μας και να κουβαλάμε από μακριά νερό με μπιτόνια. Όταν ρώτησα γιατί μου είπαν μην ανησυχείς απλώς είναι μολυσμένο από τα νιτρικά. Δεν ανησύχησα.
Είδα κάποιους εργάτες να λιποθυμούν στα κτήματα, είδα να μου απαγορεύουν να κόψω ένα ροδάκινο από το δέντρο για να το φάω, είδα την αποθήκη μας γεμάτη νεκροκεφαλές σκαλισμένες πάνω σε διάφορα μπουκαλάκια, είδα αγρότες νευρικούς και ντυμένους σαν αστροναύτες να πηγαίνουν να ραντίζουν ...
Και το κακό είναι ότι δεν είδα μόνο, άρχισα να διαβάζω κιόλας. Nα διαβάζω για την ερημοποίηση που απειλεί να μετατρέψει τη νότια Ελλάδα σε Σαχάρα, να διαβάζω για τη μόλυνση των υδροφόρων οριζόντων, για ολόκληρα χωριά στην Κρήτη που ιατρικές μελέτες έχουν αποδείξει πως οι καρκινογενέσεις και οι τερατογενέσεις έχουν αυξηθεί κατά 300% λόγω των φυτοφαρμάκων. Να βλέπω στην τηλεόραση ρεπορτάζ για τα δηλητήρια που φτάνουν στο πιάτο μας, για αγρότες που πέθαναν από τα φυτοφάρμακα.
Και με συγχωρείτε, αλλά πια ανησύχησα. Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ ναι ανησύχησα.
Ανησύχησα για μένα, για τον πατέρα μου, τους φίλους μου, τα παιδιά που θα φέρω κάποια στιγμή σ' αυτό τον κόσμο μα πάνω απ’ όλα ανησύχησα για τον τόπο μου. Για ένα τόπο που δεν ανήκει σε κανέναν μας απλά, τον δανειζόμαστε από τα παιδιά μας, Σκεφτείτε το λίγο αυτό... λίγο. Τον δανειστήκαμε από τα παιδιά μας . Με ποιο δικαίωμα τον καταστρέφουμε; Με ποιο δικαίωμα;
Άραγε δεν υπάρχει άλλος τρόπος να καλλιεργούμε τη γη μας; Δεν υπάρχει τρόπος να συνεργαζόμαστε με τη φύση και όχι να κηρύσσουμε πόλεμο εναντίον της. Έναν πόλεμο που χρόνια τώρα το χάνουμε, ένα πόλεμο παράλογο, χωρίς τέλος ενάντια σε εχθρούς που ούτε καν τους γνωρίζουμε.
Οι περισσότεροι από σας -είμαι σίγουρη- έχετε κάνει ατέλειωτα ραντίσματα για πλήθος εχθρών στη βερικοκιά και στις άλλες καλλιέργειες. Ειλικρινά ας σηκώσουν το χέρι όσοι τους έχουν δει με ένα μεγεθυντικό φακό στο κτήμα τους, έστω όσοι έχουν δει μια φωτογραφία τους σε ένα γεωργικό περιοδικό. Είναι δυνατόν να κερδίσεις μια μάχη ενάντια σε ένα εχθρό που δεν ξέρεις πως είναι, πως πολλαπλασιάζεται, πως ζει.
Ποιος από μας θα πέταγε μια χειροβομβίδα στο σπίτι του για να σκοτώσει ένα κουνούπι που τον ενοχλεί; Γιατί αυτό κάνουμε, βομβαρδίζουμε στην κυριολεξία τα χωράφια μας με χημικά που όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο είναι πιο επικίνδυνα από τις χειροβομβίδες. Γιατί; Για τον απλούστατο λόγο ότι αυτά δεν κάνουν κρότο, σκοτώνουν όμως το ίδιο και όχι μόνο για την ημέρα που τα χρησιμοποιείς αλλά και για καιρό μετά. Μόνο που δεν σκοτώνουν αμέσως αλλά σιγά-σιγά και ύπουλα.
Και το χειρότερο από όλα: κανείς μας δεν ξέρει τι είναι τα φυτοφάρμακα. Πως δρουν, τι βλάβες προξενούν, πώς vα προφυλασσόμαστε από αυτά και εμείς και αυτοί που καταναλώνουν τα προϊόντα μας. Θα μου πείτε ποια λύση υπάρχει; Είμαι λίγο μικρή για να δώσω λύση σε τόσο σοβαρά θέματα. Όμως είμαι αρκετά μεγάλη για να κάνω κάποιες διαπιστώσεις.
Διαπίστωση πρώτη: Οι εχθροί και οι ασθένειες των φυτών παρά τα ραντίσματα δεν μειώνονται, αντίθετα πολλαπλασιάζονται, με αποτέλεσμα να ραντίζουμε κάθε χρόνο με όλο και ισχυρότερα φάρμακα και μάλιστα για πρωτοεμφανιζόμενα προβλήματα.
Διαπίστωση δεύτερη: Ο πατέρας μου έπαψε να ραντίζει για τον κακό ανθονόμο και τον κακό τετράνυχο και «ώ του θαύματος» τα δένδρα δεν ξεράθηκαν και ούτε ο καρπός είχε πρόβλημα.
Διαπίστωση τρίτη και τελευταία και ίσως και σημαντικότερη. Όλες οι προηγμένες χώρες συνεχώς αυξάνουν το ποσοστό των βιοκαλλιεργειών τους. Αυστρία, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, ΗΠΑ. ακόμα και η Αργεντινή με την Τουρκία βρήκαν διέξοδο στην παραγωγή τους με αυτό τον τρόπο καλλιέργειας. Εμείς γιατί όχι, εμείς γιατί αντιστεκόμαστε;
Δεν ήρθα να σας κάνω μάθημα, η ηλικία μου και οι γνώσεις μου άλλωστε δεν μου το επιτρέπουν. Απλώς αναρωτιέμαι και σας ζητώ να αναρωτηθείτε μαζί μου. Τι; Κάτι πολύ πολύ απλό.
Έχω δικαίωμα σα νέος άνθρωπος να ονειρεύομαι μια καλλίτερη ζωή; Έχω δικαίωμα να θέλω να ζω σε ένα τόπο καθαρό χωρίς τα δηλητήρια να καίνε τα σωθικά μου, έχω δικαίωμα να πίνω καθαρό νερό από τη βρύση του σπιτιού μου, έχω δικαίωμα να μην αγωνιώ κάθε φορά που βλέπω τον κόσμο να ετοιμάζεται για τα χωράφια λες και πάει στον πόλεμο, έχω δικαίωμα να τρέχω ανάμεσα στα δένδρα χωρίς να κινδυνεύω να λιποθυμήσω;
Και επειδή ανάμεσα σας βλέπω και βουλευτές και δημοτικούς άρχοντες τους κοιτώ στα μάτια και μιλώντας εξ ονόματος όλων των νέων της Κορινθίας τους ρωτώ:
Ζητάμε πολλά;
Μήπως δεν μας αξίζουν;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου